داشتم فکر میکردم چقدر سخته ادم دوستایی پیدا کنه که شاید هرگز نبینشون یا اصلا این دوستا ادمای خوبی باشن
دوستای بسیار خوبی در فضای مجازی پیدا کردم در ١٠ سال اخیر که بعضیاشون دیگه از وبلاگ نویسی رفتن ولی جالبه که هنوزم گاهی یه زنگی اس ام اسی میزنن یا با فرستادن یک موزیک یادی از ما میکنن.
یکیش همین دکتر خودمونه که هنوزم در خدمتشون هستیم :)) یادمه اولین بار که دیدمش تازه اول دکتر شدنش بود.
صبا که وقتی دیدمش هنوز کلی تا کنکور راه داشت و چن روز پیش پیام داد که الان دیگه داره میره واسه فوق لیسانسش.
مریم هم رقیب دوران کنکورم بود :)) که الان با همسرش استرالیاست.
محسن که علوم قضایی قبول شد و الان بر کرسی قضا تکیه زده. محمد هم پارسال ابلاغ قضایی گرفت و رفت اردبیل واسه قضاوت.
این ادما هرکدوم در نوع خودشون تاثیر خاص خودشون رو بر من گذاشتن و صد البته تاثیر هم گرفتن
و برعکس تجربه های تلخی هم از این دوستی ها بوده که نگم
+ برای این حقیر که خیلی عجیبه، یک نفر از ٩٠٠ کیلومتر اونطرف تر میتونه روت اثر بذاره در حالی که دوست دوران مدرسه ات بعد اونهمه سال نمیتونه
درباره این سایت